سه سال پیش درست در چنین روزی آلفونسو، آنتونلا و الساندرا پسران رناتو بیالتی پس از سوزاندن جسد پدرشان خاکستر او را در یک کتری موکا پات جای دادند تا افسانه‌ی این قهوه‌ساز انقلابی را برای همیشه در تاریخ قهوه‌نوشی قرن بیستم جاودانه کنند. کتری موکا یا موکا پات، این ابزار آشپزخانه به ظاهر کوچک، داستان بزرگی دارد. فرشته ثابتیان پژوهشگر میراث فرهنگی در این یادداشت نگاهی انداخته به تاریخ پیدایش و سیر محبوبیت این قهو‌ساز.
علاوه بر تبلیغات گسترده در رسانه‌های جمعی، بیالتی سرمایه‌گذاری بزرگی برای نمایشگاه‌های سالانه تجارت در شهر میلان کرده بود. در کنار بیلبوردهای بزرگی که کتری بیالتی را تبلیغ می‌کرد، فواره‌ای از یک کتری بسیار بزرگ معلق در هوا، مایعی به رنگ قهوه از آن به داخل فنجان بزرگی می‌ریخت، که یک ایده‌ی تبلیغاتی منحصر به فرد بود.
این فعالیت‌های موفق باعث شد کتری بیالتی به یکی از نمادهای مدرنیسم در ایتالیا و دوره‌ی آرت دکو تبدیل شود، به‌طوری که امروزه می‌توان نمونه‌های آن را در موزه‌های معروف طراحی صنعتی مشاهده کرد؛ از جمله موزه کوپر هیویت، موزه‌ی هنرهای مدرن، موزه‌ی طراحی اسمیتسونین و موزه طراحی لندن. نتیجه‌ی اقتصادی‌ای که این معروفیت داشت این بود که تولید از ۱۰۰۰۰ دستگاه در سال به ۱۸۰۰۰ در روز در سال ۱۹۵۶ رسید و گفته می‌شود که بیالتی تا پایان ۲۰۱۵ بیش از ۳۰۰ میلیون کتری فروخته است.
همزمان با تاثیرات اقتصادی، باید تاثیرات اجتماعی تبلیغات کتری بیالتی را نیز در نظر بگیریم. یکی از شعارهای تبلیغات بیالتی این بود که با این کتری، کار درست کردن قهوه دیگر یک کار منحصرا مردانه نیست، و هر کس با کمی قهوه، آب و حرارت به آسانی می‌تواند قهوه‌ی موردنیازش را در خانه تهیه کند. این موضوع برمی‌گردد به دم و دستگاه پر زحمت اسپرسوسازها که تا آن زمان تنها در کافه بارها وجود داشتند و استفاده از آنها زور بازوی مردانه می‌خواست. در واقع بیالتی با این کار، محصولی را تبلیغ کرده بود که به سرعت میان زنان محبوبیت پیدا کرد و هم برای تولیدکننده و هم مصرف‌کننده در خانه منفعت داشت. این الگو البته بعدها توسط تولیدکنندگان دیگر هم استفاده شد و ماهیت تبلیغات بیشتر رویکردی زنانه یافت.
